Βαγγέλης Παπάζογλου

[ΠΣΒΠ]

Όπως πληροφορούμαστε από τον Γιώργη Παπάζογλου («Ρεμπέτικοι νόμοι του Βαγγέλη Παπάζογλου: Τα χαΐρια μας εδώ», 2011), όταν ο Βαγγέλης Παπάζογλου βρισκόταν στα τελευταία του, πέρασε από το σπίτι η κυρα-Στέλια η γειτόνισσα προσπαθώντας να πείσει την Αγγέλα να καλέσουν έναν παπά, με την πρόφαση του αγιασμού, για να του δοθεί έτσι η ευκαιρία της τελευταίας μετάληψης. Ο Βαγγέλης όμως ήταν ανένδοτος. «Αμάν μωρέ κυρα Στέλια..», είπε, «τι να μας αγιάσει ο παπάς .. Δεν βλέπεις πως πεθαίνουμε απ’ την πείνα και την αρρώστια; Δηλαδή άμα μας αγιάσει, θα χορτάσουμε άμα πει περί υγείας ο παπάς; Θα φύγει η φθίση απ’ τα πνευμόνια μου; Άλλωστε, εγώ έχω την ευχή του κρυφοχριστιανού παπά απ’ το Εσκή Σεχίρ και δεν φοβάμαι. Κατ’ ευθείαν θα πάω στην παράδεισο».

Και κατόπιν ο Βαγγέλης περιέγραψε το πώς σώθηκε στην καταστροφή της Μικρασίας. Βρισκόταν στο Εσκί Σεχίρ, ως στρατιώτης, όταν το μέτωπο κατέρρευσε. Επειδή ήταν πληγωμένος στα πόδια και με δυσκολία περπατούσε, κρύφτηκε σε ένα ερειπωμένο σπίτι. Ύστερα από λίγο μια ομάδα Πόντιων κρυφοχριστιανών άρχισε να συγκεντρώνεται στο ακατοίκητο σπίτι και σύντομα ξεκίνησαν να ψέλνουν για τους άθαφτους νεκρούς. Αυθόρμητα ο Βαγγέλης βγήκε από την κρυψώνα του και άρχισε να ψέλνει μαζί τους. Μετά την αρχική τρομάρα που ένιωσαν οι άνθρωποι, τον πήραν σπίτι τους, τον έπλυναν, του περιποιήθηκαν τα τραύματά του και του άλλαξαν τα στρατιωτικά ρούχα με τουρκικά για να μην ξεχωρίζει. Ο δε παπάς που βρισκόταν ανάμεσά τους του έβαλε μέσα στα πανιά με τα οποία του τύλιξαν τα πόδια δύο χρυσές λίρες για ώρα ανάγκης. Και προτού ο Βαγγέλης επιχειρήσει τη διαφυγή του προς την Ελλάδα, ο παπάς τον παρακάλεσε να ψάλλει με το «ζαχαρένιο του το στοματάκι» για μια τελευταία φορά. Από τότε ο Βαγγέλης, όποτε άκουγε κάποιον να τραγουδάει όμορφα, επαναλάμβανε την ίδια αυτή φράση σε ανάμνηση του παπά του Πόντιου που τον βοήθησε στο Εσκί Σεχίρ.

Σε ανάμνηση του Βαγγέλη λοιπόν, σήμερα που είναι επέτειος του θανάτου του, ας τον ακούσουμε να λέει «Γεια σου, Στελλάκη, να χαρώ το ζαχαρένιο σου στόμα, παιδί μου» στον εκπληκτικό Πειραιώτικο μανέ όπου πιθανώς παίζει και την κιθάρα. Βρισκόμαστε στα τέλη του 1934 και ακούμε τη μαγική τριάδα Περπινιάδης – Παπάζογλου – Μαργαρώνης σε μία από τις καλύτερές τους στιγμές:

display.php?recid=18998