Απ' ό,τι μου φαίνεται, ανάμεσα σε όλα τα προηγούμενα, το μόνο που έμεινε σε εκρεμμότητα είναι αυτό.
Σκέψεις κάνω, συνταγές δεν έχω.
Κι αν το ρίχνω στη "φιλοσοφία" είναι γιατί οι ανύπαρκτες συνταγές πρέπει να γνωρίζουν τα υλικά τους. Το ίδιο και οι σκέψεις που μεσολαβούν ανάμεσα σε υλικά και συνταγές.
Μην είναι, λοιπόν, ο χρόνος (απ' την αρχή ως το τέλος του) ένα διαρκές τώρα (ένα διαρκές παρόν) εκτεταμένο στο άπειρο;
Κατά τ' άλλα, εκτός απ' τη "φιλοσοφία", έχει κι η ιστορία πολλές σελίδες από πολύχρονες μέρες ή νύχτες.
Συμπεραίνω ότι το τώρα είναι ζήτημα πάλης (αγγλ., struggle).
Είμαστε ακόμα εδώ.
Στην υγειά μας (βρε παιδιά).