Βιογραφικό - Μανώλης Χιώτης

[APOSTOLOS-USA]

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το Μάρτη του 1920, περνάει τα παιδικά του χρόνια στο Ναύπλιο κι έρχεται στην Αθήνα το 1936.
Γίνεται γνωστός για τις ξεχωριστές ικανότητές του στην κιθάρα, το μπουζούκι, το ούτι και το βιολί, συνεργάζεται με όλους τους μεγάλους σε διάφορα μαγαζιά (στου Βλάχου στο Βοτανικό, στου Κατελάνου στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Πίνδο του Αλεξανδριανού στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο πατάρι του Μάριου στην Ίωνος κ.ά.), υπογράφει συμβόλαιο στην Columbia ως << διευθύνον πρίμο όργανο >> και για πολλά χρόνια θα είναι ο βασικός εκτελεστής της εταιρίας. Παράλληλα φωνογραφεί το πρώτο του τραγούδι "Το χρήμα δεν το λογαριάζω" με ερμηνευτή τον Στρ. Παγιουμτζή. Η άνοδος του Χιώτη στο καλλιτεχνικό στερέωμα θα είναι ραγδαία. Η επωνυμία "Συγκρότημα Μανώλη Χιώτη" γίνεται συνώνυμο της επιτυχίας. Η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι αφήνει άφωνους, κοινό και συναδέλφους. Αλλά και η εξωτερική εμφάνιση του Χιώτη, ο αέρας, η αυστηρότητα και σοβαρότητα του χαρακτήρα του, η φινέτσα του και οι "αριστοκρατικοί" του τρόποι τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους άλλους λαϊκούς καλλιτέχνες. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι συνθέσεις του είτε πρόκειται για στιβαρά λαϊκά είτε για "μοντέρνα" που αφομοιώνουν "ξένες" τάσεις και ρεύματα που διακρίνονται για την ρυθμική τους πρωτοτυπία και πρωτοπορία καθώς και για την ενορχηστρωτική τους φροντίδα: "Ο πασατέμπος", "Το φτωχοκάλυβο", "Παρτίδες", "Τα πεταλάκια", "Αφού το θες", "Εσύ δεν είσαι άνθρωπος" "Μη μου ζαλίζεις το μυαλό", "Το καφεδάκι", "Οι ντιντήδες", "Σύρτε και φέρτε τον παπά", "Μοίρα κακιά" κ.α. Η συνεργασία του με τον Στ. Καζαντζίδη, στα μισά περίπου της δεκαετίας του ΄50 θα έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά από σπουδαία και κλασικά
πια τραγούδια: "Απόψε φίλα με", "Θεσσαλονίκη μου", "Έφυγες και που μ' αφήνεις", "Aν ήξερες ποιος είμαι εγώ", "Δώδεκα και πέντε", "Βρε σαν τα χιόνια", "Καλύτερα μια μαχαιριά" κ.ά. όλα σε στίχους Χρ. Κολοκοτρώνη. Μεταξύ των πολύπλευρων προσόντων του, ο Χιώτης, ήταν προικισμένος φωνητικά και ήταν πολύ "σωστός" στα σεγόντα και τις διφωνίες. Το 1955 κάνει την δική του μουσική "επανάσταση" μετατρέποντας το τρίχορδο μπουζούκι σε τετράχορδο, επεκτείνοντας και διευρύνοντας τις μελωδικές ικανότητες, την αρμονία και τις ηχητικές φόρμες του παραδοσιακού οργάνου. Πολλοί μουσικοί αντιδρούν και αρνούνται να πιάσουν στα χέρια τους το τετράχορδο "τερατούργημα". Ο Μπίνης θα "παρεξηγηθεί" και διακόψει την μακρόχρονη συνεργασία τους. Την "σχολή Χιώτη" ασπάστηκαν εμπνευσμένοι συνθέτες και δεξιοτέχνες όπως οι Λεμονόπουλος, Ζαμπέτας, Ζαφειρίου, Σπόρος, Τατασσόπουλος, Τζουανάκος, Καλδάρας, Μητσάκης κ.ά. και σε γενικές γραμμές μπορεί να πει κανείς ότι το τετράχορδο "εκτόπισε" το τρίχορδο μπουζούκι Στις αρχές του ΄60, ο Χιώτης στηρίζει ενορχηστρωτικά τα πρώτα λαϊκά τραγούδια του Θεοδωράκη (Επιτάφιος, Πολιτεία, Λιποτάκτες, Αρχιπέλαγος κ.ά.) ενώ βάζει την σφραγίδα του σε πολλές απ' τις λαϊκές συναυλίες του συνθέτη συμβάλλοντας στην καθιέρωσή του.ΚΠαράλληλα ο Χιώτης συμμετέχει σαν εκτελεστής και σε ηχογραφήσεις άλλων συνθετών όπως των Τσιτσάνη, Ζαμπέτα, Κολοκοτρώνη, Μπιθικώτση, Χατζιδάκι κ.ά. και από τη θέση του μαέστρου στην Columbia συμβάλλει στις αρχές του '60 στην επανεκτέλεση των κλασικών λαϊκών επιτυχιών των προηγούμενων δεκαετιών. Ο Δημήτρης Στεργίου ή Μπέμπης είναι ίσως ο μόνος μπουζουξής που μπορείνα συγκριθεί στην δεξιοτεχνία με τον Χιώτη. Στο "Πίγκαλς", στην Πατησίων, γύρω στα 1950, οι "κόντρες" ταχύτητας που έκαναν μεταξύ τους, στο μπουζούκι και την κιθάρα, θα μείνουν ιστορικές. Στο μαγαζί αυτό ο Χιώτης θα γνωρίσει την Μαίρη Λίντα. Μαζί θα αποτελέσουν ένα από τα πιο δημοφιλή ζευγάρια του λαϊκού τραγουδιού, θα δρέψουν δάφνες στην Τριάνα του Χειλά στη Συγγρού, στον Κήπο του Μουσείου, στην Σπηλιά του Παρασκευά στην Καστέλλα, στο Chez Nous στην Σκαραμαγκά και Πατησίων, στο Πλακιώτικο Σαλόνι, στα Ηλιοβασιλέματα (πρώην Αρζεντίνα που μετονομάστηκε για χάρη της ομώνυμης επιτυχίας σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου) με τρομερά σουξέ στο ενεργητικό τους: "Περασμένες μου αγάπες", "Πολλές φορές", "Σβήσε τη φλόγα", "Θλίψη", "Εσύ 'σαι η αιτία", "Λαός και Κολωνάκι" κ.ά. πολλά από τα οποία ερμήνευσαν και στις κινηματογραφικές ταινίες, όπου η παρουσία τους είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.Ο Χιώτης ταυτόχρονα συνεργαζόταν και με άλλους ερμηνευτές όπως τους Γκρέυ, Λύδια, Δούκισσα, Λαμπράκη, Διονυσίου, Γαβαλά, Αγγελόπουλο. Φεύγει από την Ελλάδα το 1964 - μαζί με την Λίντα - και πηγαίνει στην Αμερική. Κι ενώ συνήθως η παραμονή του εκεί όπως και των άλλων λαϊκών καλλιτεχνών και συγκροτημάτων - διαρκούσε περίπου 3-4 μήνες, αυτή την φορά θα κρατήσει 4 ολόκληρα χρόνια. Θα γνωρίσει και πάλι μεγάλες δόξες το 1966 ο πρόεδρος των Η.Π.Α Λίντον Τζόνσον
του απένειμε τιμητικό δίπλωμα και τον ονόμασε επίτιμο κάτοικο της Αμερικής αλλά θα χωρίσει με την Λίντα και αυτό θα του στοιχίσει πολύ.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρίσκει την θέση του "κατειλημμένη". Καταλήγει στην "Βεντέττα" του Πελαγίδη συζύγου της Πόλυ Πάνου. Εκεί θα πραγματοποιήσει μια σειρά ηχογραφήσεων με τον Αγγελόπουλο {"Στο ακρωτήρι"}, την Πάνου {"Παναγιά μου κάτι μάτια"}κ.α. Έχει απομακρυνθεί από την δισκογραφική επικαιρότητα και οι συνθέσεις του παρ' ότι με το πέρασμα των χρόνων δικαιώθηκαν την συγκεκριμένη περίοδο, φαντάζουν "γερασμένες" και "παρωχημένες". Επίσης τα καινούργια του τραγούδια δεν διαθέτουν τον ενορχηστρωτικό πλούτο και την αίγλη των παλαιότερων ενώ δεν υποστηρίζονται αναλογικά με την αξία και το κύρος του ενώ κάποιες επιχειρηματικές του δραστηριότητες στα νυχτερινά κέντρα έχουν άδοξο τέλος. Έφυγε με ραγισμένη την καρδιά στις 20 Μαρτίου στα 50 του χρόνια.

[ΧΑΡΗΣ 000]

Ψάχνοντας να βρω κάτι για το Μ.Χίωτη έπεσα πάνω σε αυτό.
http://share.ovi.com/media/bouzouki.pub ... ouki.12348
Είναι μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.Θέλω να παρακαλέσω οποίος την ακούσει
ας μου πει τη λέει από 9:10 μέχρι 9:24.Δεν λέω κάτι για να μην προϊδεάσω.

http://www.youtube.com/watch?v=zYfwKil6 ... r_embedded#!
Και ένα βιντεάκι .Κάλο είναι να αναφέρω ότι τα στοιχεία τα βρήκα στο ρεμπέτικο
φόρουμ.