Νέα συλλέκτρια

[bill1961]

Θα θυμόσαστε, φίλοι μου παλιότερα που σε στιγμές ανάγκης η Κοκκώνα είχε αναγκαστεί να ψάξει αγοραστή για το μπουζούκι της. Η περιπέτειά της τότε είχε λήξει με τον καλύτερο τρόπο, όπως μας είχε ενημερώσει ο φίλος voulou:

..., χάρη σε μία αναπάντεχη εξέλιξη, η κοκκώνα δεν βρίσκεται πλέον σε κατάσταση ανάγκης, καθώς την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή (23:59:59) πούλησε, σε πανέμορφο ζάμπλουτο συλλέκτη ραφιέρων, μια ραφιέρα αντίκα την οποία χρησιμοποιούσε επί χρόνια στο σπίτι της, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει συνειδητοποιήσει την αμύθητη αξία της. Η εν λόγω ραφιέρα ανήκε στον Γιώργο Σαλαμπάση (γνωστό λαικό βάρδο), το 1981, έκτοτε δε είχε εξαφανιστεί και όλοι νόμιζαν πως η ύπαρξή της ήταν απλά ένας μύθος. Η πώληση αυτή απέφερε στην Κοκκώνα μας αρκετά χρήματα ώστε να μετακομίσει όλο το σπιτικό της (και τον καναπέ) στην Κω, να πάρει δεύτερο μπουζούκι και 217 νέες πένες και να ανοίξει στην Κω αλυσίδα drive-in ωδείων στα οποία θα διδάσκεται μόνο Μάρκος, Καζαντζίδης και Σαλαμπάσης.

Όμως η καλοτυχία της δε σταμάτησε εκεί (όπως πληροφορούμαι από Κω). Σε μυστική κρύπτη που βρισκόταν στον τοίχο πίσω ακριβώς από την εν λόγω ραφιέρα, ανακαλύφθηκε τεράστιος αριθμός παμπάλαιων 78άρηδων δίσκων, οι οποίοι βρίσκονται πλέον καταχωνιασμένοι στα μπαούλα της Κοκκώνας.

Και θα έμεναν εκεί κρυμμένοι για πάντα αν δεν υπήρχε ο ακούραστος ερευνητής voulou να ανακαλύψει το ένοχο μυστικό της.

Αναμένουμε ενημέρωση αναλυτική από τον φίλτατο voulou, και θα λάβουμε όλα τα απαιτούμενα μέτρα κατά της απεχθούς συλλέκτριας-καταχωνιάστρας...

[ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ]

Ελπίζω να μη μας τους κρύβει

[Pikinos]

Σιγά να μην επέζησε ο voulou μετά από αυτή την αποκάλυψη! Έπειτα, απ' αυτή τη Νοσφεράτου δεν γλυτώνει καμμία οργανική μορφή ζωής!

Αλλά είστε κι' εσείς αμαθείς και ψαρούκλες! Εδώ το πράμμα θέλει τέχνη! Εγώ, πχ θα της έκανα πρόταση γάμου!

Όχι μόνο θα καβάντζωνα τα εκτάρια με τις μυγδαλιές, αλλά θα φρόντιζα να πουλήσω τους δίσκους (έναντι αδράς αμοιβής στο rebetiko forum) και καπάκι, θα τους ανέβαζα αφιλοκερδώς στο site, διασφαλίζοντας έτσι ες αεί και την υστεροφημία μου!

[Kokona]

Δεν προλαβαίνω να απαντήσω στα κακοπροαίρετα σχόλια σας μια και εχω να αδειάσω το μπαούλο με τους δίσκους για να τους καταγράψω (αχ τι τραβαμε κι εμεις οι συλλέκτες....) και να το ξαναγεμίσω με τα κομάτια του βουλού (αφήστε τι τράβηξα για να τον τεμαχίσω μου χαλασε και το ηλεκτρικό πριόνι)


ΥΓ Στην Κουρούτα παρακαλώ πολύ, για ευνόητους λόγους, να μην μου απευθύνουν το λόγο όσοι εχουν στην κατοχή τους λιγότερους από 50 δίσκους των 78 στροφών.......

[voulou]

Ο ήλιος έκαιγε...τα σκυλιά ούρλιαζαν...τα φίδια λιάζονταν πάνω στις πέτρες...ήταν μία συνηθισμένη μέρα στην Κω.
Η Κατσουναδιά γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και άνοιξε την παλιά ξύλινη πόρτα, η οποία άφησε έναν απόκοσμο τριγμό...ποιός ξέρει ποιός δυστυχής την είχε ξανανοίξει....και ποιός την είχε ξανακλειδώσει...
Το φως του ήλιου, που έξω ήταν εκτυφλωτικό, φώτισε μόνο μισό μέτρο από την είσοδο του παλιού σπιτιού, αρνούμενο να προχωρήσει πιό μέσα. Το σπίτι παρέμεινε περίεργα σκοτεινό, όμως αυτό δεν εμπόδισε την Κατσουναδιά να σπρώξει εμένα και την Κυρία Με Το Μπαζούκας μέσα στο σπίτι..."άντε προχωρήστε, δεν θα φάω όλη μου τη μέρα εδώ" μας είπε ευγενικά. Σε κάθε μας βήμα το παλιό ξύλινο πάτωμα έτριζε, άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο, προξενώντας μας ανασφάλεια και ανησυχία σε κάθε μας βήμα. "Μη φοβάστε, τώρα πιά δεν έχει ποντίκια" μας είπε με υπερηφάνια η Κουτσουναδιά. Αλήθεια, σκέφτηκα, τι να απέγιναν τα δύσμοιρα τρωκτικά; Ποιά υπερφυσική δύναμη τα έδιωξε από ένα έρημο σπίτι χωρίς ανθρώπινη παρουσία;
Μόλις δύο τρία βήματα μπόρεσα να κάνω και ξαφνικά στάθηκα στη μέση του δωματίου παγωμένος...τα μάτια! τα μάτια με κοιτούσαν τόσο έντονα, τόσο ζωντανά... Όλοι οι τοίχοι του δωματίου είχαν σε μεγάλες κορνίζες παλιές φωτογραφίες διαφόρων προγόνων Κατσουνάδων, τραβηγμένες με τέτοια τεχνοτροπία που σου δίνεται η εντύπωση ότι το βλέμμα του προσώπου της φωτογραφίας είναι κολλημένο πάνω σου και σε ακολουθεί παντού. Προσπαθώντας να πάρω το βλέμμα μου από τις φωτογραφίες αυτές, άρχισα να περιεργάζομαι το δωμάτιο και ξαφνικά τι να δω! Σε άλλο τοίχο του δωματίου ήταν μία φωτογραφία μιάς πολύ παλιάς κηδείας! Έμεινα να την κοιτάζω αποσβωλομένος και προσπάθησα μάταια να διασκεδάσω τον τρόμο μου με δικαιολογίες περί εθίμων, κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων, φωτογραφικού χόμπυ κλπ...
Όλη αυτή την ώρα που εγώ περιεργαζόμουν το δωμάτιο, η Κυρία Με Το Μπαζούκας είχε παρασύρει την Κατσουναδιά στον εγκαταλελειμμένο και άδειο από ζωή κήπο - αυλή του σπιτιού και προσπαθούσαν να αποφασίσουν ποιό κακόμοιρο φυτό θα καταδίκαζαν να ζήσει εκεί τις τελευταίες του στιγμές.
"Να η ευκαρία!" σκέφτηκα και άρχισα να βγάζω τους πίνακες με φωτογραφίες παλιών Κατσουνάδων που ήταν τοποθετημένοι πάνω στις 7 στρώσεις από μουσαμάδες και δαντέλες που κάλυπταν το έπιπλο με το γραμμόφωνο και τους δίσκους. Μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια αποκάλυψα το γραμμόφωνο και στγμιαία μου φάνηκε ότι μέσα από το κλειστό του κουτί κάτι έλαμψε..."έχω φτάσει πολύ μακρυά για να σταματήσω τώρα!" σκέφτηκα, άνοιξα τους δύο βαρείς σκουριασμένους σύρτες του κουτιού, σήκωσα το καπάκι και σταμάτησα... στο εσωτερικό του κουτιού υπήρχε ακόμη μία φωτογραφία - πορτραίτο του Αρχαίου Φρουρού Του Γραμμοφώνου Και Των Δίσκων, ο οποίος

[voulou]

με κοιτούσε στα μάτια με αυστηρό και απόκοσμο βλέμμα, μα δεν δείλιασα και ξεκούμωσα τη θήκη με τους δίσκους.... Τους έβγαλα προσεκτικά και τους ακούμπησα στο τραπέζι για να καταγράψω τους τίτλους. Υπήρχαν πραγματικά διαμάντια εκεί, όπως...μισό λεπτό...τι θόρυβος είναι αυτός; Δεν είναι δυνατόν, ένα χέρι μπαίνει μέσα από το παραθυρό μου...κρατάει έναν κατσουνά... μας δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, έχω φύγει από εκεί, είμαι δέκα ώρες μακρυά από το Νησί... το χέρι ανοίγει τη σαδιστικά στραβή λάμα του κατσουνά... με πλησιάζει... μιά λάμψη...ΑΑΑΡΓΚΚΚΚ

[ΙΑΣΩΝΑΣ]

Πω πω φαση...μα καλα τι πινανε?