- Η τσίκα σαφώς και αναφέρεται στο χασίς, η λέξη όμως επικεντρώνεται στην ποσότητα του χασίς που περιγράφει, η οποία απ’ ότι έχω διαβάσει, αναλογεί περίπου σε μια δαγκωματιά. Πολλοί χαρμάνηδες μάλιστα, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν το μερίδιό τους, βούταγαν όπως-όπως το...καλούδι και έκοβαν με τα δόντια ό,τι προλάβαιναν!
(Hypokosmos, δες και το σχετικό άσμα του Περιστέρη “Μες τον τεκέ της Μαριγώς“: το λουλά μας τον εσπάει και την τσίκα μας αρπάζει…)
- Τα καραβοτσακίσματα που ρωτάει ο Τζένιφερ Λόπεζ (jpez) αναφέρονται μεταφορικά στις αναποδιές της ζωής.
Ρεμπέτικο λεξιλόγιο
Ναι, στην ποσότητα επικεντρώνεται, και για την ακρίβεια ήταν μισό δράμι. Κατά Μάρκο. Βαμβακάρη εννοώ.
Επίσης κατά Μάρκο, σχετικά με τις δοντιές δεν ήταν το θέμα ποιος θα πρωτοφάει από τη φρατζόλα. Απλά έτσι γινόταν:
<<Εβάζαμε μέσα σε ένα λαδόχαρτο και το τυλίγαμε καλά στο λαδόχαρτο και μετά τυλίγαμε απ' έξω άλλο χαρτάκι πιο πολύ. Κι αυτό το τριγυρίζαμε πάνω από το μαγκάλι, τη φωτιά, το κάναμε έτσι, μέχρι που να κταλάβουμε ότι είχε ζεσταθεί κι έχει σφίξει. Και όταν λοιπόν το αφήναμε λίγο καιρό εκεί πέρα για να ψηθεί να πούμε, ύστερα το πατάγαμε. Το βάζαμε έτσι πακεταρισμένο που ήταν κάτω στη γης και το πατάγαμε πολύ δυνατά. Και μόλις κρύωνε ήτανε δεμένο, ψημένο. Κι ύστερα εκόβαμε δοντιές απ' αυτό, με τα δόντια, και το βάζαμε στο λουλά.>>
Αυτάααα...
Επίσης κατά Μάρκο, σχετικά με τις δοντιές δεν ήταν το θέμα ποιος θα πρωτοφάει από τη φρατζόλα. Απλά έτσι γινόταν:
<<Εβάζαμε μέσα σε ένα λαδόχαρτο και το τυλίγαμε καλά στο λαδόχαρτο και μετά τυλίγαμε απ' έξω άλλο χαρτάκι πιο πολύ. Κι αυτό το τριγυρίζαμε πάνω από το μαγκάλι, τη φωτιά, το κάναμε έτσι, μέχρι που να κταλάβουμε ότι είχε ζεσταθεί κι έχει σφίξει. Και όταν λοιπόν το αφήναμε λίγο καιρό εκεί πέρα για να ψηθεί να πούμε, ύστερα το πατάγαμε. Το βάζαμε έτσι πακεταρισμένο που ήταν κάτω στη γης και το πατάγαμε πολύ δυνατά. Και μόλις κρύωνε ήτανε δεμένο, ψημένο. Κι ύστερα εκόβαμε δοντιές απ' αυτό, με τα δόντια, και το βάζαμε στο λουλά.>>
Αυτάααα...
