Φίλε Τζίτζι δεν βγαίνουμε εκτός θέματος, μουσική και κοινωνία πάντα σχετίζονται. Ποια είναι η ιστορία με τα μπεμόλια που γράφεις;
Τη λίστα με τα τραγούδια θα είχε ενδιαφέρον να τη δούμε, ακόμα περισσότερο να φτιαχτεί και μια πλέηλιστ για να τα ακούσουμε κιόλας. playlists.php
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Μέσα μάγκα μου 
Θα φτιάξω και λίστα
Λοιπόν εδώ είναι το λινκ: http://www.rembetiko.gr/forums/showthre ... 618&page=4
από το ρεμπέτικο φόρουμ. Νομίζω γίνεται ερώτηση και υπάρχει μια μακροσκελής απάντηση (που αποτελεί επιστολή του Φέρρη). Υπάρχουν κι άλλα λινκς που παίζει να έχουν πληροφορίες είναι στην ίδια σελίδα (#4) με αυτό που πόσταρα.
Θα φτιάξω και λίστα Λοιπόν εδώ είναι το λινκ: http://www.rembetiko.gr/forums/showthre ... 618&page=4
από το ρεμπέτικο φόρουμ. Νομίζω γίνεται ερώτηση και υπάρχει μια μακροσκελής απάντηση (που αποτελεί επιστολή του Φέρρη). Υπάρχουν κι άλλα λινκς που παίζει να έχουν πληροφορίες είναι στην ίδια σελίδα (#4) με αυτό που πόσταρα.
Είμ' εργάτης τιμημένος, όπως ολ' η εργατιά, και τεχνίτης προκομμένος λεοντάρι στη δουλειά.
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
-
Για το Ανικανοποίητο.....
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 733
- Εγγραφή: 20 Νοέμ 2015 11:17 pm
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Καλημέρα!!!
Πολύ γρήγορα να πω ότι πράγματι υπήρξαν κουμμουνιστές που πέρασαν στην "απέναντι πλευρά" πριν ή κατά την διάρκεια της κατοχής. Μανωλέας Τυρίμος Μιχελίδης Μίτλας Γιάνναρος Μάθεσης αλλά οι περισσότεροι από αυτούς βρήκαν το τέλος που τους άξιζε. Όμως όλοι αυτοί αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τους εθνικόφρονες που αν και η δράση τους επί κατοχής ήταν γνωστή, στην μεταπολεμική Ελλάδα αντί να εκτελεστούν στα τρία μέτρα αξιοποιήθηκαν από τους Άγγλους και τα όργανα τους στην δράση κατά των κομμουνιστών. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία....
Περνάω τώρα στα περίφημα "μπεμόλια".
Τα "μπεμόλια" είναι μία έκφραση που χρησιμοποίησε ο Β.Τσιτσάνης στο γνωστό αφιέρωμα που έκανε γιαυτόν ο Κ.Φέρρης για την ΕΡΤ το 1975. Στο rembetiko.forum έγινε μεγάλη κουβέντα που ξεκίνησε πριν μία δεκαετία για τα περίφημα μπεμόλια. Εκεί ο Φέρρης περιγράφει την κουβέντα που έκανε με τον Τσιτσάνη και πως έφτασε ο Τρικαλινός να αναφέρει την συγκεκριμένη έκφραση.
Το περίεργο είναι ότι ενώ ο Φέρρης θυμάται πολύ καλά την κουβέντα του με τον Β.Τσιτσάνη δεν είχε δώσει στο Φόρουμ και το σχετικό τηλεοπτικό υλικό με τα λεγόμενα του.
Στο μεγάλο αφιέρωμα που έκανα στο sealabs για τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών του Τσιτσάνη με την φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη είχα δώσει το λινκ με τις δηλώσεις αυτές.
Τα δύο βίντεο του αφιερώματος αυτού τα ανέβασε ο pikinos το 2012.
Εδώ μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τι ακριβώς είπε ο Β.Τσιτσάνης στον Φέρρη και στον Δημήτρη Γκιώνη. Οι δηλώσεις του περιέχονται στο τέλος του δεύτερου βίντεο του αφιερώματος.
https://www.youtube.com/watch?v=aL7Xi5-5_nI από το 1.37.47 ως το 1.39.21.
Δύο σύντομες παρατηρήσεις για τα λεγόμενα του.
Πρώτον το παράδειγμα με το "Κάθε βράδυ θα σε περιμένω" όπως και ο ίδιος ο Τσιτσάνης αναφέρει πρόκειται για τραγούδι που ηχογραφήθηκε πριν την Δικτατορία του Μεταξά και πριν ο Τσιτσάνης ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Το δίνει ως παράδειγμα του τρόπου που κόβονταν τα τραγούδια από την επιτροπή λογοκρισίας υπό του Ψαρούδα και δεν είναι πραγματικό γεγονός. Το τραγούδι του Μάρκου ηχογραφήθηκε προς το τέλος του 1935 ή στις αρχές του 1936 ενώ οΤσιτσάνης πρωτοηχογραφεί ή τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο του '36.
Δεύτερον στο τέλος των δηλώσεων του αναφέρεται στην επιτροπή λογοκρισίας λέγοντας ΑΤΥΧΩΣ ότι έκανε καλό στην Ελληνική μουσική.
Εδώ το πρώτο βίντεο του αφιερώματος. https://www.youtube.com/watch?v=ENBjrBMZg5M
Πολύ γρήγορα να πω ότι πράγματι υπήρξαν κουμμουνιστές που πέρασαν στην "απέναντι πλευρά" πριν ή κατά την διάρκεια της κατοχής. Μανωλέας Τυρίμος Μιχελίδης Μίτλας Γιάνναρος Μάθεσης αλλά οι περισσότεροι από αυτούς βρήκαν το τέλος που τους άξιζε. Όμως όλοι αυτοί αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τους εθνικόφρονες που αν και η δράση τους επί κατοχής ήταν γνωστή, στην μεταπολεμική Ελλάδα αντί να εκτελεστούν στα τρία μέτρα αξιοποιήθηκαν από τους Άγγλους και τα όργανα τους στην δράση κατά των κομμουνιστών. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία....
Περνάω τώρα στα περίφημα "μπεμόλια".
Τα "μπεμόλια" είναι μία έκφραση που χρησιμοποίησε ο Β.Τσιτσάνης στο γνωστό αφιέρωμα που έκανε γιαυτόν ο Κ.Φέρρης για την ΕΡΤ το 1975. Στο rembetiko.forum έγινε μεγάλη κουβέντα που ξεκίνησε πριν μία δεκαετία για τα περίφημα μπεμόλια. Εκεί ο Φέρρης περιγράφει την κουβέντα που έκανε με τον Τσιτσάνη και πως έφτασε ο Τρικαλινός να αναφέρει την συγκεκριμένη έκφραση.
Το περίεργο είναι ότι ενώ ο Φέρρης θυμάται πολύ καλά την κουβέντα του με τον Β.Τσιτσάνη δεν είχε δώσει στο Φόρουμ και το σχετικό τηλεοπτικό υλικό με τα λεγόμενα του.
Στο μεγάλο αφιέρωμα που έκανα στο sealabs για τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών του Τσιτσάνη με την φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη είχα δώσει το λινκ με τις δηλώσεις αυτές.
Τα δύο βίντεο του αφιερώματος αυτού τα ανέβασε ο pikinos το 2012.
Εδώ μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τι ακριβώς είπε ο Β.Τσιτσάνης στον Φέρρη και στον Δημήτρη Γκιώνη. Οι δηλώσεις του περιέχονται στο τέλος του δεύτερου βίντεο του αφιερώματος.
https://www.youtube.com/watch?v=aL7Xi5-5_nI από το 1.37.47 ως το 1.39.21.
Δύο σύντομες παρατηρήσεις για τα λεγόμενα του.
Πρώτον το παράδειγμα με το "Κάθε βράδυ θα σε περιμένω" όπως και ο ίδιος ο Τσιτσάνης αναφέρει πρόκειται για τραγούδι που ηχογραφήθηκε πριν την Δικτατορία του Μεταξά και πριν ο Τσιτσάνης ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Το δίνει ως παράδειγμα του τρόπου που κόβονταν τα τραγούδια από την επιτροπή λογοκρισίας υπό του Ψαρούδα και δεν είναι πραγματικό γεγονός. Το τραγούδι του Μάρκου ηχογραφήθηκε προς το τέλος του 1935 ή στις αρχές του 1936 ενώ οΤσιτσάνης πρωτοηχογραφεί ή τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο του '36.
Δεύτερον στο τέλος των δηλώσεων του αναφέρεται στην επιτροπή λογοκρισίας λέγοντας ΑΤΥΧΩΣ ότι έκανε καλό στην Ελληνική μουσική.
Εδώ το πρώτο βίντεο του αφιερώματος. https://www.youtube.com/watch?v=ENBjrBMZg5M
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Όχι αδερφέ, η ίδια ιστορία είναι. Οι "εθνικόφρονες" στήριξαν το κράτος είτε με "δημοκρατία", είτε με δικτατορία, είτε με κατοχή. Φυσικά και βρέθηκαν για μια ακόμη φορά απέναντι στον λαό κατά την περίοδο της απελευθέρωσης και των Δεκεμβριανών, κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ αλλά και με τις ευχολογίες της τότε κυβέρνησης. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί η περίφημη δράση τους.
Οι συμμορίες του Μαγγανά, του Σούρλα και του Κατσαρέα, του Αντών Τσαούς οργίαζαν στην ύπαιθρο κατά τον εμφύλιο. Τα καβουράκια ήταν γνωστά στις μεγάλες πόλεις. Η τρομοκρατία επικρατούσε παντού. Πολλά, πάρα πολλά γίνανε κείνα τα χρόνια.
Πάντως συμφωνώ οι αποστάτες πήραν το τέλος που τους άξιζε.
Γράφτηκαν φοβερά τραγούδια κείνη την εποχή, καμουφλαρισμένα, κυνηγημένα και χιλιοτραγουδισμένα...
..."Ο λεβέντης να γυρίσει, απ' την μαύρην Ικαριά"...
Οι συμμορίες του Μαγγανά, του Σούρλα και του Κατσαρέα, του Αντών Τσαούς οργίαζαν στην ύπαιθρο κατά τον εμφύλιο. Τα καβουράκια ήταν γνωστά στις μεγάλες πόλεις. Η τρομοκρατία επικρατούσε παντού. Πολλά, πάρα πολλά γίνανε κείνα τα χρόνια.
Πάντως συμφωνώ οι αποστάτες πήραν το τέλος που τους άξιζε.
Γράφτηκαν φοβερά τραγούδια κείνη την εποχή, καμουφλαρισμένα, κυνηγημένα και χιλιοτραγουδισμένα...
..."Ο λεβέντης να γυρίσει, απ' την μαύρην Ικαριά"...
Είμ' εργάτης τιμημένος, όπως ολ' η εργατιά, και τεχνίτης προκομμένος λεοντάρι στη δουλειά.
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
-
Για το Ανικανοποίητο.....
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 733
- Εγγραφή: 20 Νοέμ 2015 11:17 pm
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Σαν σήμερα στις 12 Οκτωβρίου 1944 η Αθήνα απελευθέρωνεται από τον κατοχικό ζυγό. Ακολούθησε στις 18 Οκτωβρίου η ομιλία του Πρωθυπουργού της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Γεωργίου Παπανδρέου στο Σύνταγμα.
Την επόμενη (19/10/1944) ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς σε επιστολή του προς τον Γ.Παπανδρέου περιγράφει τις πρώτες στιγμές μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Στο υπόμνημα του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας" (σημ.1) ο Θεοτοκάς μιλάει για την μοναδική ευκαιρία του Γ.Παπανδρέου να ....κάμετε ακόμα μερικά βήματα προς τον λαό ....όπως χαρακτηριστικά τονίζει και να εστερνιστεί την απαίτηση για....λαοκρατία....
Ο Γ.Θεοτοκάς προβλέποντας τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν προειδοποιεί τον Γ.Παπανδρέου ότι οι ....Πολιτικοί που θα πήγαιναν εναντίον του ρεύματος θα μας έριχναν αργά ή γρήγορα στην συμφορά του ταξικού πολέμου.... ζητώντας τον ....να κατευθύνετε ομαλά το λαϊκό κύμα προς τον σοσιαλισμό....
Το αν ο Γ.Παπανδρέου εστερνίστηκε την ενθουσιώδη επιστολή του Γ.Θετοκά θα φανεί σχεδόν δύο μήνες μετά με τα λεγόμενα "Δεκεμβριανά".
Ακολουθεί η επιστολή του Γ.Θετοκά προς τον Πρωθυπουργό της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στην οποία συμμετείχαν και μέλη του Κ.Κ.Ε. Γ.Παπανδρέου.
«Σεβαστέ μου Κύριε Πρόεδρε
Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να σας υποβάλω συνοπτικά μερικές παρατηρήσεις που έχω κάμει σχετικά με την ομαδική ψυχολογία των ημερών αυτών.
Η Ελληνική ζωή, από την μια στην άλλη στιγμή, βγήκε από τον ζόφο της δουλείας και της τρομοκρατίας στο άπλετο φως της εθνικής και της πολιτικής ελευθερίας. Μα βγήκε ουσιαστικά διαφορετική απ’ ό,τι την ξέραμε. […] Το κοινωνικό και ψυχικό κλίμα έχει αλλάξει βαθειά κάτω από την επίδραση του φοβερού αυτού πολέμου και της επανάστασης που ζήσαμε από τα 1940 στα 1944 – γιατί ήταν και είναι αληθινή κοινωνική επανάσταση. […]
Ψυχολογία του λαού. Μετά τον πρώτο αυθόρμητο και δειλό ακόμα εορτασμό της Απελευθέρωσης στις 12 Οκτωβρίου 1944, τις επόμενες μέρες ξαφνικά αντικρύσαμε μια πρωτεύουσα κόκκινη. Πλήθη τεράστια παρελάσανε στους δρόμους κραυγάζοντας τα συνθήματα του Κ.Κ. […] Η μάζα αυτή πείνασε, τσαλαπατήθηκε και βασανίσθηκε φριχτά. Έπρεπε να ξεθυμάνει. Μα συνάμα ψήθηκε και ατσαλώθηκε μες στην πολύχρονη δοκιμασία, βγήκε από το καμίνι ασύγκριτα πιο δυναμική, πιο περήφανη και πιο γενναία. […] Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση, κι Επανάσταση του Εικοσιένα. Ο λαός βρήκε μια λέξη: Λαοκρατία! Ο λαός ν’ ανέβει ψηλότερα, να ζήσει καλύτερα, να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν τον λαό, να τον περιφρονούν, να τον σκοτώνουν – αυτό […] είναι το λαϊκό αίτημα που νοιώθει κανείς μες στον αέρα. Μα συνάμα ο λαός βρίσκει και το Κ.Κ. που το εγκολπώνεται και το αγαπά […] γιατί το νοιώθει δικό του, το βλέπει πάντα κοντά του, το ακούει να μιλά την γλώσσα του. Του παραδίνεται λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη τυφλή.
Ψυχολογία της αστικής τάξης. Μετά τον πρώτο πανικό, η αστική τάξη αποκρίθηκε στον λαό με την μεγάλη μαχητική διαδήλωση της 15ης Οκτωβρίου 1944. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που νοιώσαμε τόσο έντονα και ξεκάθαρα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Μονομιάς, η αστική τάξη της Αθήνας έγειρε προς το άλλο άκρο, υιοθετώντας αυθόρμητα τις μέθοδες του αρχικού Ιταλικού φασισμού του 1922 και συνθήματα ιμπεριαλιστικά: «Σόφια! Ανατολική Ρωμυλία! Μεγάλη Ελλάδα!» κλπ. […]
Την κορεσμένη αυτή ατμόσφαιρα την καθάρισε, στις 18 Οκτωβρίου [1944], ο λόγος της Πλατείας Συντάγματος. […] έχει κανείς αυτή τη στιγμή την εντύπωση ότι σχηματίζεται τριγύρω σας μια πλειοψηφία όχι κομματική, αλλά, θα έλεγα, Ρουζβελτική. Η γρήγορη λύση του νομισματικού και επισιτιστικού προβλήματος, ανακουφίζοντας την μάζα από την αγωνία του βιοτικού ζητήματος θα στερεώσει βέβαια αυτή την κατάσταση.
Ωστόσο, δεν πρέπει να πάψει ο παρατηρητής να στοχάζεται την πραγματικότητα που σημείωσα παραπάνω, δηλαδή το μεγάλο λαϊκό επαναστατικό κύμα, ησυχασμένο αυτή την στιγμή, μα πολύ ζωντανό και δυνατό. Δεν είναι παροδικό, όπως νομίζουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν την εποχή μας, κάτι που οφείλεται τάχα σε τυχαία αίτια και που εύκολα μπορεί να διαλυθή. Είναι ένας καινούργιος λαός που αξιώνει ορμέμφυτα μια ζωή ανώτερη, δικαιότερη, καθαρώτερη. Ο δυναμισμός του είναι ένα ευοίωνο εθνικό φαινόμενο, φτάνει να διοχετευθή σε μια ομαλή κοίτη. Τούτος νομίζουμε πως είναι ο ιστορικός σας ρόλος. Πολιτικοί που θα πήγαιναν εναντίον του ρεύματος θα μας έριχναν αργά ή γρήγορα στην συμφορά του ταξικού πολέμου […]. Σεις δώσατε στην φωτισμένη και νηφάλια μερίδα του Έθνους την ελπίδα ότι μπορείτε να σταθείτε […] ικανός να κατευθύνετε ομαλά το λαϊκό κύμα προς τον σοσιαλισμό, συγκρατώντας ταυτόχρονα ό,τι αξίζει να συγκρατηθή από την εθνική παράδοση. Νομίζω πως οι καλύτεροι Έλληνες περιμένουν από σας, αυτή την κρίσιμη ώρα, να κάμετε ακόμα μερικά βήματα προς τον λαό, και με τον τόνο που θα δώσετε στις ιδεολογικές κατευθύνσεις σας και με τις πράξεις σας. Ο λαός έχει καρδιά. Λίγο ακόμα χρειάζεται για να δημιουργηθή ανάμεσα σ’ αυτόν και σε σας ο θαυματουργός συναισθηματικός δεσμός».
Σημείωση 1η.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ-Νο 377, 7 Οκτωβρίου 2005, Σελ. 16-17
Σημείωση 2η.
Το κείμενο του Γ.Θετοκά το βρήκα στην ιστοσελίδα "Κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας" και μπορείτε να το δείτε εδώ.
http://www.kosmosnf.gr/2014/10/apeleftherosi/
Την επόμενη (19/10/1944) ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς σε επιστολή του προς τον Γ.Παπανδρέου περιγράφει τις πρώτες στιγμές μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Στο υπόμνημα του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας" (σημ.1) ο Θεοτοκάς μιλάει για την μοναδική ευκαιρία του Γ.Παπανδρέου να ....κάμετε ακόμα μερικά βήματα προς τον λαό ....όπως χαρακτηριστικά τονίζει και να εστερνιστεί την απαίτηση για....λαοκρατία....
Ο Γ.Θεοτοκάς προβλέποντας τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν προειδοποιεί τον Γ.Παπανδρέου ότι οι ....Πολιτικοί που θα πήγαιναν εναντίον του ρεύματος θα μας έριχναν αργά ή γρήγορα στην συμφορά του ταξικού πολέμου.... ζητώντας τον ....να κατευθύνετε ομαλά το λαϊκό κύμα προς τον σοσιαλισμό....
Το αν ο Γ.Παπανδρέου εστερνίστηκε την ενθουσιώδη επιστολή του Γ.Θετοκά θα φανεί σχεδόν δύο μήνες μετά με τα λεγόμενα "Δεκεμβριανά".
Ακολουθεί η επιστολή του Γ.Θετοκά προς τον Πρωθυπουργό της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στην οποία συμμετείχαν και μέλη του Κ.Κ.Ε. Γ.Παπανδρέου.
«Σεβαστέ μου Κύριε Πρόεδρε
Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να σας υποβάλω συνοπτικά μερικές παρατηρήσεις που έχω κάμει σχετικά με την ομαδική ψυχολογία των ημερών αυτών.
Η Ελληνική ζωή, από την μια στην άλλη στιγμή, βγήκε από τον ζόφο της δουλείας και της τρομοκρατίας στο άπλετο φως της εθνικής και της πολιτικής ελευθερίας. Μα βγήκε ουσιαστικά διαφορετική απ’ ό,τι την ξέραμε. […] Το κοινωνικό και ψυχικό κλίμα έχει αλλάξει βαθειά κάτω από την επίδραση του φοβερού αυτού πολέμου και της επανάστασης που ζήσαμε από τα 1940 στα 1944 – γιατί ήταν και είναι αληθινή κοινωνική επανάσταση. […]
Ψυχολογία του λαού. Μετά τον πρώτο αυθόρμητο και δειλό ακόμα εορτασμό της Απελευθέρωσης στις 12 Οκτωβρίου 1944, τις επόμενες μέρες ξαφνικά αντικρύσαμε μια πρωτεύουσα κόκκινη. Πλήθη τεράστια παρελάσανε στους δρόμους κραυγάζοντας τα συνθήματα του Κ.Κ. […] Η μάζα αυτή πείνασε, τσαλαπατήθηκε και βασανίσθηκε φριχτά. Έπρεπε να ξεθυμάνει. Μα συνάμα ψήθηκε και ατσαλώθηκε μες στην πολύχρονη δοκιμασία, βγήκε από το καμίνι ασύγκριτα πιο δυναμική, πιο περήφανη και πιο γενναία. […] Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση, κι Επανάσταση του Εικοσιένα. Ο λαός βρήκε μια λέξη: Λαοκρατία! Ο λαός ν’ ανέβει ψηλότερα, να ζήσει καλύτερα, να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν τον λαό, να τον περιφρονούν, να τον σκοτώνουν – αυτό […] είναι το λαϊκό αίτημα που νοιώθει κανείς μες στον αέρα. Μα συνάμα ο λαός βρίσκει και το Κ.Κ. που το εγκολπώνεται και το αγαπά […] γιατί το νοιώθει δικό του, το βλέπει πάντα κοντά του, το ακούει να μιλά την γλώσσα του. Του παραδίνεται λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη τυφλή.
Ψυχολογία της αστικής τάξης. Μετά τον πρώτο πανικό, η αστική τάξη αποκρίθηκε στον λαό με την μεγάλη μαχητική διαδήλωση της 15ης Οκτωβρίου 1944. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που νοιώσαμε τόσο έντονα και ξεκάθαρα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Μονομιάς, η αστική τάξη της Αθήνας έγειρε προς το άλλο άκρο, υιοθετώντας αυθόρμητα τις μέθοδες του αρχικού Ιταλικού φασισμού του 1922 και συνθήματα ιμπεριαλιστικά: «Σόφια! Ανατολική Ρωμυλία! Μεγάλη Ελλάδα!» κλπ. […]
Την κορεσμένη αυτή ατμόσφαιρα την καθάρισε, στις 18 Οκτωβρίου [1944], ο λόγος της Πλατείας Συντάγματος. […] έχει κανείς αυτή τη στιγμή την εντύπωση ότι σχηματίζεται τριγύρω σας μια πλειοψηφία όχι κομματική, αλλά, θα έλεγα, Ρουζβελτική. Η γρήγορη λύση του νομισματικού και επισιτιστικού προβλήματος, ανακουφίζοντας την μάζα από την αγωνία του βιοτικού ζητήματος θα στερεώσει βέβαια αυτή την κατάσταση.
Ωστόσο, δεν πρέπει να πάψει ο παρατηρητής να στοχάζεται την πραγματικότητα που σημείωσα παραπάνω, δηλαδή το μεγάλο λαϊκό επαναστατικό κύμα, ησυχασμένο αυτή την στιγμή, μα πολύ ζωντανό και δυνατό. Δεν είναι παροδικό, όπως νομίζουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν την εποχή μας, κάτι που οφείλεται τάχα σε τυχαία αίτια και που εύκολα μπορεί να διαλυθή. Είναι ένας καινούργιος λαός που αξιώνει ορμέμφυτα μια ζωή ανώτερη, δικαιότερη, καθαρώτερη. Ο δυναμισμός του είναι ένα ευοίωνο εθνικό φαινόμενο, φτάνει να διοχετευθή σε μια ομαλή κοίτη. Τούτος νομίζουμε πως είναι ο ιστορικός σας ρόλος. Πολιτικοί που θα πήγαιναν εναντίον του ρεύματος θα μας έριχναν αργά ή γρήγορα στην συμφορά του ταξικού πολέμου […]. Σεις δώσατε στην φωτισμένη και νηφάλια μερίδα του Έθνους την ελπίδα ότι μπορείτε να σταθείτε […] ικανός να κατευθύνετε ομαλά το λαϊκό κύμα προς τον σοσιαλισμό, συγκρατώντας ταυτόχρονα ό,τι αξίζει να συγκρατηθή από την εθνική παράδοση. Νομίζω πως οι καλύτεροι Έλληνες περιμένουν από σας, αυτή την κρίσιμη ώρα, να κάμετε ακόμα μερικά βήματα προς τον λαό, και με τον τόνο που θα δώσετε στις ιδεολογικές κατευθύνσεις σας και με τις πράξεις σας. Ο λαός έχει καρδιά. Λίγο ακόμα χρειάζεται για να δημιουργηθή ανάμεσα σ’ αυτόν και σε σας ο θαυματουργός συναισθηματικός δεσμός».
Σημείωση 1η.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ-Νο 377, 7 Οκτωβρίου 2005, Σελ. 16-17
Σημείωση 2η.
Το κείμενο του Γ.Θετοκά το βρήκα στην ιστοσελίδα "Κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας" και μπορείτε να το δείτε εδώ.
http://www.kosmosnf.gr/2014/10/apeleftherosi/
- ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ.png (408.17 KiB) Προβλήθηκε 19741 φορές
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Πρέπει να φανταστούμε μόνο με τι χαρά θα είδε τότε ο λαός την απελευθέρωση, ύστερα από 4χρόνια δικτατορίας που ακολούθησαν άλλα 3,5 χρόνια σκλαβιάς, πείνας και θανάτου. Κείνες τις μέρες και μέχρι τα Δεκεμβριανά επικρατούσε τεράστια σύγχυση. Από τη μια ο λαός πανηγύριζε την απελευθέρωση απ' την άλλη ήταν μαγκωμένος με την πολιτική κατάσταση. Και ακολουθούν τα Δεκεμβριανά....
Μας πήραν την Αθήνα
μονάχα για ένα μήνα.
Του Σκόμπυ τα κανόνια
γκρεμίσαν τα Κουπόνια
Μπόμπες βροχή στου Γκύζη
κι εμείς στο μετερίζι.
Μάχονται σα λιοντάρια
στα Εξάρχεια παλικάρια.
Του Πανεπιστημίου
και του Πολυτεχνείου
Τρέξτε καπεταναίοι
απ' τα βουνά γενναίοι.
Μαύροι πατούν τη γη μας
βάστα Καισαριανή μας.
Μας πήραν το Παγκράτι
μα θα τους βγει το μάτι.
Μας πήραν την Αθήνα
μονάχα για ένα μήνα.
Οι Άγγλοι θα νικήσουν
όταν οι μαύροι ασπρίσουν.
Μας πήραν την Αθήνα
μονάχα για ένα μήνα.
Του Σκόμπυ τα κανόνια
γκρεμίσαν τα Κουπόνια
Μπόμπες βροχή στου Γκύζη
κι εμείς στο μετερίζι.
Μάχονται σα λιοντάρια
στα Εξάρχεια παλικάρια.
Του Πανεπιστημίου
και του Πολυτεχνείου
Τρέξτε καπεταναίοι
απ' τα βουνά γενναίοι.
Μαύροι πατούν τη γη μας
βάστα Καισαριανή μας.
Μας πήραν το Παγκράτι
μα θα τους βγει το μάτι.
Μας πήραν την Αθήνα
μονάχα για ένα μήνα.
Οι Άγγλοι θα νικήσουν
όταν οι μαύροι ασπρίσουν.
Είμ' εργάτης τιμημένος, όπως ολ' η εργατιά, και τεχνίτης προκομμένος λεοντάρι στη δουλειά.
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
Φανατικός Αστροπαρατηρητής, Μαρκομανής και Λουντεμικός.
Κωνσταντίνος aka Τζίτζης aka Ο Χημικός aka Βαβούρας
-
Για το Ανικανοποίητο.....
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 733
- Εγγραφή: 20 Νοέμ 2015 11:17 pm
Re: ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
«Θα ‘θελα επίσης να σταθώ λίγο στο «Όχι». Λέμε, ακούγεται πάρα πολύ σαν σλόγκαν πλέον, ότι το «Όχι» το είπε ο λαός. Θέλω να πω ότι δεν είναι σλόγκαν. Είναι η αλήθεια. Το είπε και το είπε πολύ πριν να χτυπήσει ο Μουσολίνι την Ελλάδα.
Δηλαδή όταν έγινε ο τορπιλισμός του «Έλλη» στην Τήνο, ήταν Δεκαπενταύγουστος [1940]. Η αντίδραση του κόσμου ήταν: «Αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί θα πολεμήσουμε. Το άκουγες στο τραμ, το άκουγες στα λεωφορεία, παντού απλωνόταν, κάποιος άρχιζε να μιλάει, γενικευόταν η κουβέντα και ήταν «θα πολεμήσουμε». Δηλαδή το «Όχι» προηγείται του Πολέμου.
Επομένως, δεν μπορούσε παρά να εκδηλωθεί όπως εκδηλώθηκε και αυτό εξηγεί και αυτή την ευδαιμονία με την οποία οι νέοι εκείνης της εποχής πηγαίνανε στον Πόλεμο. Ήταν κάτι καταπληκτικό, το βλέπετε στα ντοκιμαντέρ άλλωστε, είναι καταπληκτική αυτή η χαρά, αυτή η ευδαιμονία. Λες και πάνε σε πανηγύρι.
Ήταν ακριβώς γιατί αισθάνονταν την ανάγκη να πολεμήσουν ή να μην αφήσουν τον φασισμό τον ξένο να έρθει και να πατήσει την Ελλάδα. Αυτό το «Όχι» συνεχίστηκε και μετά, και γι’ αυτό λέω ότι συνδέεται άμεσα με την Αντίσταση, όταν πλέον μπήκαν οι Γερμανοί και πήγαν ξοπίσω και οι Ιταλοί, τα αισθήματα του κόσμου ήταν λίγο περίεργα απέναντι στους Ιταλούς. Όχι περίεργα, αυτά που όφειλαν να είναι.
Δηλαδή τους έβλεπαν πια με περιφρόνηση. Ήταν αυτοί που δεν μπόρεσαν να μπουν με τα δικά τους όπλα στην Ελλάδα και μπήκαν πίσω από τα όπλα του Χίτλερ. Και όπως ο λαός είχε αντιμετωπίσει με σάτιρα και με χιούμορ από την αρχή τους Ιταλούς, επειδή είχαν φτερά, όλα αυτά τα εξωτερικά γνωρίσματα, που δεν αρέσανε στον Έλληνα, ο οποίος ήταν πολύ πιο λιτός και στο ντύσιμό του και σε όλες του τις εκδηλώσεις, δεν φορούσε τέτοια, γι’ αυτό έλεγε τα κοκορόφτερα και οι κοκορόφτεροι και όλα αυτά.
Όταν μπήκαν λοιπόν στολισμένοι με φτερά και με καπέλα περίεργα οι Αλπίνοι και δεν ξέρω ποιοι, ο λαός αισθάνθηκε περιφρόνηση. Όταν όμως η Ιταλία συνθηκολόγησε [το 1943], ο Έλληνας πάλι τους περιέθαλψε τους Ιταλούς […] γιατί κυνηγιούνταν από τους Γερμανούς. Είναι αυτές οι εναλλαγές των αισθημάτων, οι οποίες νομίζω ότι είναι αρκετά χαρακτηριστικές και είναι κρίμα να περνάνε απαρατήρητες, να τις αγνοεί ο κόσμος σήμερα.
Επίσης, αμέσως με την Κατοχή, χωρίς να έχει γίνει ακόμα ούτε ΕΑΜ, ούτε τίποτα, δημιουργήθηκαν παντού […] ομάδες Αντίστασης. […]
Και ύστερα, όταν ήρθαν εξόριστοι αγωνιστές από τα νησιά, όπου τους είχε η δικτατορία [του Μεταξά] και άρχισαν να οργανώνουν κάτι, μας ζήτησαν να παραδώσουμε τις ομάδες. Και τις παραδώσαμε βεβαίως, γιατί θέλαμε να γίνει κάτι ενιαίο, κάτι πιο αποτελεσματικό […].
[…] όταν έφυγε η Κυβέρνηση από δω, αφήνοντας πλήρες κενό εξουσίας, όταν έρχονταν οι φαντάροι από την Αλβανία, δεν υπήρξε σχέδιο που να καλύψει την υποχώρηση από το Μέτωπο, έρχονταν […] με τα πόδια οι περισσότεροι, πεινασμένοι. Το πρώτο «πεινάω». Ξέρετε το «πεινάω» ήταν στον πρώτο καιρό της Κατοχής μια κραυγή που την άκουγες νύχτα-μέρα και το πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι σου δρασκελούσες τα πτώματα αυτών που τη νύχτα φωνάζανε «πεινάω».
Δρασκελούσαμε πρώματα κάθε πρωί, πώς το λένε; Τα οποία βέβαια οι Γερμανοί δεν αναγνωρίζουν τώρα, για να δώσουν τις αποζημιώσεις. Αυτό το μέγεθος της πείνας ήταν κάτι τρομακτικό.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Αυτά έτσι ως σημεία, […] όχι από τα πολύ θριαμβολογικά, ο ηρωισμός, τα τραγούδια της Βέμπο και όλα αυτά τα πράγματα. […]
[…[ να μην ξεχάσουμε […] και το ότι μιλούσαν όλοι, μιλάμε όλοι για Αλβανικό, για τον Πόλεμο της Αλβανίας. […] όταν κατεβαίναμε στους δρόμους να γιορτάσουμε την [κατάληψη] της Κορυτσάς, την [κατάληψη] του Αργυροκάστρου, μία-μία όπως πέφτανε οι πόλεις, δεν το κάναμε με την ιδέα ότι μ’ αυτόν τον τρόπο παίρναμε εδάφη και χαιρόμασταν γιατί καταλαβαίναμε ότι απελευθερώναμε την Ελλάδα στα βουνά της Αλβανίας και μαζί και τον αλβανικό πληθυσμό από τα στρατεύματα του Μουσολίνι φυσικά. […]
Τώρα πρέπει να πούμε ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων στον Πόλεμο από την αρχή, ήταν πάρα πολύ σε βάρος της Ελλάδας. Δεν έφερα νούμερα για να μην σας απασχολώ με αριθμούς, αλλά ήταν τουλάχιστον το μισό από την αρχή.
Ωστόσο, από τις 28 [Οκτωβρίου 1940] που έγινε η εισβολή και [μπήκαν] οι Ιταλοί μέσα, φτάσανε σχεδόν ως το Μέτσοβο, εκεί που μπορέσανε να σπάσουνε τις γραμμές, γιατί δεν τις σπάσανε παντού, τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη ήδη είχαν πάει πίσω και από εκεί και πέρα είχε αρχίσει το κυνηγητό, το οποίο έφτασε στο σημείο οι Γάλλοι να έχουν αναρτήσει πινακίδες στα σύνορα με την Ιταλία και να λένε: «Έλληνες! Μην προχωρείτε άλλο. Από δω και πέρα είναι Γαλλία».
Υποτίθεται ότι θα παίρνανε φαλάγγι και την Ιταλία και θα φτάνανε στα Γαλλικά σύνορα. Ήταν τότε που μας παίνευε το Αγγλικό ραδιόφωνο και λέγανε ότι δεν θα λέμε πια ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Αυτά βέβαια ήταν για τότε […]»
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Έλλη Παππά και περιγράφουν τις πρώτες στιγμές μετά την κήρυξη του Πολέμου από τους Ιταλούς. Δημοσιεύτηκαν στο «Ενημερωτικό Δελτίο του ΤΕΕ», Τεύχος 1886, Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 1995, Σελ. 10, 12 και 14 και αφορούν ομιλίας της στην εκδήλωση για την επέτειο του ΟΧΙ στο Τεχνικό Επιμελητήριο.
Η Έλλη Παππά με σημαντική συνεισφορά στην Εθνική Αντίσταση, ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και αδερφή της Διδώς Σωτηρίου.
Το κείμενο έχει αντληθεί από την πολύ σημαντική ιστοσελίδα http://www.kosmosnf.gr/ και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.kosmosnf.gr/2014/10/28-10-1940/
Στην ίδια ιστοσελίδα βρήκα επίσης μία συνέντευξη του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη που πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο. Η συνέντευξη δόθηκε το 1962 στην Πανσπουδαστική και κυκλοφόρησε σε τεύχος 41.
Τι ήταν εκείνο που σας συγκίνησε στο έπος του Σαράντα;
Πώς να σας το πω: ήταν ότι διάβαζα στην πράξη, και μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά μην τύχει και δακρύσω, αυτά που με ανία και δυσφορία διάβαζα ως τότε στα βιβλία για την ιστορία της χώρας μου. Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξαιτίας του, στην Μικρασία, και που τώρα έπαιρνε την εκδίκησή του. Έτσι το έβλεπα εγώ. Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε. Δεν έπαιζε ρόλο αν ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Ο εχθρός ήταν η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει η μοίρα μας. Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα, αυτή η “όμορφη αφροσύνη”, όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική. Μέσα μου έγινε τότε μια αναπαρθένευση των τετριμμένων εννοιών. Οι λέξεις ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε από καθαρή ουσία. Με την βοήθεια της ουσίας αυτής βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ως τότε τα φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών και των πατριδοκάπηλων.
Προσωπικά, εσείς, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα;
Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο, κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής με την αποστολή μου. Αλλά είδα στα πρόσωπα των στρατιωτών μου την λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδώσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση ζωής που έγινε τελικά και δική μου. Στο μέτωπο αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια και ζώο για να βρεθώ σε βατό δρόμο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει, αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστειας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο – μην σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου – και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της Γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ’ έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία. Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ’ ένα φορείο, που το χώσανε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Η φάλαγγα, από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πολυβολήθηκε οκτώ φορές από τα “στούκας”. Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά, στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ’ ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε και με έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες. Αλλά τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία για τους άλλους. Σημασία έχει ότι αν “έζησα το θαύμα” σώθηκα και από ένα θαύμα. Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την επιστήμη, θα έπρεπε με την παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω.
Λάβατε ποτέ καμμιά τιμητική διάκριση;
Τι λέτε; Έτσι εύκολα θα χαλούσε η τάξη των Ελληνικών πραγμάτων; Παρασημοφορήθηκε ο αδερφός μου που υπηρετούσε στην Κεντρική Επιμελητεία των Αθηνών. Αλλ’ ας μην αστειευόμαστε. Κυττάξτε: Βλέπετε αυτή την γλάστρα με τα μεγάλα γυαλιστερά φύλλα; Μου την έστειλε η ίδια εκείνη νοσοκόμος που σας έλεγα πριν ότι με έσωσε στην υποχώρηση. Περάσανε εικοσιδύο σχεδόν χρόνια και με θυμάται πάντα. Με τέτοια σώζεται η τιμή ενός λαού και όχι με τις αποφάσεις των Επιτελείων.
Ο Ελύτης στο μέσον με την γενειάδα
http://www.kosmosnf.gr/2016/03/elytis/
Δηλαδή όταν έγινε ο τορπιλισμός του «Έλλη» στην Τήνο, ήταν Δεκαπενταύγουστος [1940]. Η αντίδραση του κόσμου ήταν: «Αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί θα πολεμήσουμε. Το άκουγες στο τραμ, το άκουγες στα λεωφορεία, παντού απλωνόταν, κάποιος άρχιζε να μιλάει, γενικευόταν η κουβέντα και ήταν «θα πολεμήσουμε». Δηλαδή το «Όχι» προηγείται του Πολέμου.
Επομένως, δεν μπορούσε παρά να εκδηλωθεί όπως εκδηλώθηκε και αυτό εξηγεί και αυτή την ευδαιμονία με την οποία οι νέοι εκείνης της εποχής πηγαίνανε στον Πόλεμο. Ήταν κάτι καταπληκτικό, το βλέπετε στα ντοκιμαντέρ άλλωστε, είναι καταπληκτική αυτή η χαρά, αυτή η ευδαιμονία. Λες και πάνε σε πανηγύρι.
Ήταν ακριβώς γιατί αισθάνονταν την ανάγκη να πολεμήσουν ή να μην αφήσουν τον φασισμό τον ξένο να έρθει και να πατήσει την Ελλάδα. Αυτό το «Όχι» συνεχίστηκε και μετά, και γι’ αυτό λέω ότι συνδέεται άμεσα με την Αντίσταση, όταν πλέον μπήκαν οι Γερμανοί και πήγαν ξοπίσω και οι Ιταλοί, τα αισθήματα του κόσμου ήταν λίγο περίεργα απέναντι στους Ιταλούς. Όχι περίεργα, αυτά που όφειλαν να είναι.
Δηλαδή τους έβλεπαν πια με περιφρόνηση. Ήταν αυτοί που δεν μπόρεσαν να μπουν με τα δικά τους όπλα στην Ελλάδα και μπήκαν πίσω από τα όπλα του Χίτλερ. Και όπως ο λαός είχε αντιμετωπίσει με σάτιρα και με χιούμορ από την αρχή τους Ιταλούς, επειδή είχαν φτερά, όλα αυτά τα εξωτερικά γνωρίσματα, που δεν αρέσανε στον Έλληνα, ο οποίος ήταν πολύ πιο λιτός και στο ντύσιμό του και σε όλες του τις εκδηλώσεις, δεν φορούσε τέτοια, γι’ αυτό έλεγε τα κοκορόφτερα και οι κοκορόφτεροι και όλα αυτά.
Όταν μπήκαν λοιπόν στολισμένοι με φτερά και με καπέλα περίεργα οι Αλπίνοι και δεν ξέρω ποιοι, ο λαός αισθάνθηκε περιφρόνηση. Όταν όμως η Ιταλία συνθηκολόγησε [το 1943], ο Έλληνας πάλι τους περιέθαλψε τους Ιταλούς […] γιατί κυνηγιούνταν από τους Γερμανούς. Είναι αυτές οι εναλλαγές των αισθημάτων, οι οποίες νομίζω ότι είναι αρκετά χαρακτηριστικές και είναι κρίμα να περνάνε απαρατήρητες, να τις αγνοεί ο κόσμος σήμερα.
Επίσης, αμέσως με την Κατοχή, χωρίς να έχει γίνει ακόμα ούτε ΕΑΜ, ούτε τίποτα, δημιουργήθηκαν παντού […] ομάδες Αντίστασης. […]
Και ύστερα, όταν ήρθαν εξόριστοι αγωνιστές από τα νησιά, όπου τους είχε η δικτατορία [του Μεταξά] και άρχισαν να οργανώνουν κάτι, μας ζήτησαν να παραδώσουμε τις ομάδες. Και τις παραδώσαμε βεβαίως, γιατί θέλαμε να γίνει κάτι ενιαίο, κάτι πιο αποτελεσματικό […].
[…] όταν έφυγε η Κυβέρνηση από δω, αφήνοντας πλήρες κενό εξουσίας, όταν έρχονταν οι φαντάροι από την Αλβανία, δεν υπήρξε σχέδιο που να καλύψει την υποχώρηση από το Μέτωπο, έρχονταν […] με τα πόδια οι περισσότεροι, πεινασμένοι. Το πρώτο «πεινάω». Ξέρετε το «πεινάω» ήταν στον πρώτο καιρό της Κατοχής μια κραυγή που την άκουγες νύχτα-μέρα και το πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι σου δρασκελούσες τα πτώματα αυτών που τη νύχτα φωνάζανε «πεινάω».
Δρασκελούσαμε πρώματα κάθε πρωί, πώς το λένε; Τα οποία βέβαια οι Γερμανοί δεν αναγνωρίζουν τώρα, για να δώσουν τις αποζημιώσεις. Αυτό το μέγεθος της πείνας ήταν κάτι τρομακτικό.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Αυτά έτσι ως σημεία, […] όχι από τα πολύ θριαμβολογικά, ο ηρωισμός, τα τραγούδια της Βέμπο και όλα αυτά τα πράγματα. […]
[…[ να μην ξεχάσουμε […] και το ότι μιλούσαν όλοι, μιλάμε όλοι για Αλβανικό, για τον Πόλεμο της Αλβανίας. […] όταν κατεβαίναμε στους δρόμους να γιορτάσουμε την [κατάληψη] της Κορυτσάς, την [κατάληψη] του Αργυροκάστρου, μία-μία όπως πέφτανε οι πόλεις, δεν το κάναμε με την ιδέα ότι μ’ αυτόν τον τρόπο παίρναμε εδάφη και χαιρόμασταν γιατί καταλαβαίναμε ότι απελευθερώναμε την Ελλάδα στα βουνά της Αλβανίας και μαζί και τον αλβανικό πληθυσμό από τα στρατεύματα του Μουσολίνι φυσικά. […]
Τώρα πρέπει να πούμε ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων στον Πόλεμο από την αρχή, ήταν πάρα πολύ σε βάρος της Ελλάδας. Δεν έφερα νούμερα για να μην σας απασχολώ με αριθμούς, αλλά ήταν τουλάχιστον το μισό από την αρχή.
Ωστόσο, από τις 28 [Οκτωβρίου 1940] που έγινε η εισβολή και [μπήκαν] οι Ιταλοί μέσα, φτάσανε σχεδόν ως το Μέτσοβο, εκεί που μπορέσανε να σπάσουνε τις γραμμές, γιατί δεν τις σπάσανε παντού, τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη ήδη είχαν πάει πίσω και από εκεί και πέρα είχε αρχίσει το κυνηγητό, το οποίο έφτασε στο σημείο οι Γάλλοι να έχουν αναρτήσει πινακίδες στα σύνορα με την Ιταλία και να λένε: «Έλληνες! Μην προχωρείτε άλλο. Από δω και πέρα είναι Γαλλία».
Υποτίθεται ότι θα παίρνανε φαλάγγι και την Ιταλία και θα φτάνανε στα Γαλλικά σύνορα. Ήταν τότε που μας παίνευε το Αγγλικό ραδιόφωνο και λέγανε ότι δεν θα λέμε πια ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Αυτά βέβαια ήταν για τότε […]»
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Έλλη Παππά και περιγράφουν τις πρώτες στιγμές μετά την κήρυξη του Πολέμου από τους Ιταλούς. Δημοσιεύτηκαν στο «Ενημερωτικό Δελτίο του ΤΕΕ», Τεύχος 1886, Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 1995, Σελ. 10, 12 και 14 και αφορούν ομιλίας της στην εκδήλωση για την επέτειο του ΟΧΙ στο Τεχνικό Επιμελητήριο.
Η Έλλη Παππά με σημαντική συνεισφορά στην Εθνική Αντίσταση, ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και αδερφή της Διδώς Σωτηρίου.
Το κείμενο έχει αντληθεί από την πολύ σημαντική ιστοσελίδα http://www.kosmosnf.gr/ και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.kosmosnf.gr/2014/10/28-10-1940/
- 1940.jpg (96.41 KiB) Προβλήθηκε 19651 φορές
Τι ήταν εκείνο που σας συγκίνησε στο έπος του Σαράντα;
Πώς να σας το πω: ήταν ότι διάβαζα στην πράξη, και μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά μην τύχει και δακρύσω, αυτά που με ανία και δυσφορία διάβαζα ως τότε στα βιβλία για την ιστορία της χώρας μου. Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξαιτίας του, στην Μικρασία, και που τώρα έπαιρνε την εκδίκησή του. Έτσι το έβλεπα εγώ. Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε. Δεν έπαιζε ρόλο αν ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Ο εχθρός ήταν η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει η μοίρα μας. Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα, αυτή η “όμορφη αφροσύνη”, όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική. Μέσα μου έγινε τότε μια αναπαρθένευση των τετριμμένων εννοιών. Οι λέξεις ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε από καθαρή ουσία. Με την βοήθεια της ουσίας αυτής βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ως τότε τα φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών και των πατριδοκάπηλων.
Προσωπικά, εσείς, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα;
Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο, κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής με την αποστολή μου. Αλλά είδα στα πρόσωπα των στρατιωτών μου την λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδώσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση ζωής που έγινε τελικά και δική μου. Στο μέτωπο αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια και ζώο για να βρεθώ σε βατό δρόμο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει, αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστειας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο – μην σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου – και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της Γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ’ έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία. Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ’ ένα φορείο, που το χώσανε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Η φάλαγγα, από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πολυβολήθηκε οκτώ φορές από τα “στούκας”. Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά, στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ’ ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε και με έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες. Αλλά τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία για τους άλλους. Σημασία έχει ότι αν “έζησα το θαύμα” σώθηκα και από ένα θαύμα. Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την επιστήμη, θα έπρεπε με την παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω.
Λάβατε ποτέ καμμιά τιμητική διάκριση;
Τι λέτε; Έτσι εύκολα θα χαλούσε η τάξη των Ελληνικών πραγμάτων; Παρασημοφορήθηκε ο αδερφός μου που υπηρετούσε στην Κεντρική Επιμελητεία των Αθηνών. Αλλ’ ας μην αστειευόμαστε. Κυττάξτε: Βλέπετε αυτή την γλάστρα με τα μεγάλα γυαλιστερά φύλλα; Μου την έστειλε η ίδια εκείνη νοσοκόμος που σας έλεγα πριν ότι με έσωσε στην υποχώρηση. Περάσανε εικοσιδύο σχεδόν χρόνια και με θυμάται πάντα. Με τέτοια σώζεται η τιμή ενός λαού και όχι με τις αποφάσεις των Επιτελείων.
- ΕΛΥΤΗΣ-1940.jpg (24.86 KiB) Προβλήθηκε 19651 φορές
http://www.kosmosnf.gr/2016/03/elytis/
