Ο φλώρος

Μια καρδερίνα παρδαλή τον φλώρο μου κορτάρει

και πείσμα το 'βαλ' η τρελή, κρυφά να μου τον πάρει.

Στο κλουβί του τριγυρίζει, το πουλί μου ξεμυαλίζει.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,

μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Τα σύρματα βάζω διπλά και το κλουβί τ’αλλάζω,

μη μου το φάει το πουλί και πάθω κανά κάζο.

Απο τούτα κι απο ‘κείνα δε βαστιέται η καρδερίνα.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,

μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Απο γυναίκας πονηριά ο φλώρος δε γλυτώνει

κι η καρδερίνα ένα πρωί μεσ’ στο κλουβί τρυπώνει.

Πάει το πουλί μου, πάει, η γαλιάντρα θα το φάει.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,

μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,

μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.