Γυρνώ σάν νυχτερίδα

Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια,

μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια,

τριγυρίζω σαν τη νυχτερίδα,

λίγη για να βρω χαρά κι ελπίδα.

Βλέπεις πως για σένα ξενυχτάω,

σαν σε χάσω λίγο, δεν βαστάω,

στο κρασί ζητώ τη συντροφιά σου,

άλληνε δεν βάζω ‘γώ μπροστά σου.

Μη μου κάνεις σκέρτσα που τα ξέρω

και μη θες για σε να υποφέρω,

έλα πια λοιπόν και δώσ’ μου χάδια,

μη μ’ αφήνεις μοναχό τα βράδια. |