Είμαι ορφανή

Είμ’ ορφανή και δυστυχής, σαν έρημο πουλάκι,

κλαίγω και χύνω δάκρυα, που είναι όλο φαρμάκι.

Γιατί είμαι, απροστάτευτη και με περιφρονούνε,

[δεν ξέρω, τίνος έφταιξα και με κατηγορούνε.]]

Έναν κι εγώ αγάπησα, το μέλλον μου, για να βρω,

που το ‘ξερα η άμοιρη, στα βάσανα που θα ‘μπω.

Τι σου ‘φταιξα, λεβέντη μου και τώρα δε μιλιέσαι,

[είμαι φτωχιά και ορφανή, για ‘κείνο με αρνιέσαι.]]

Μήπως σε προξενεύουνε, καμιά με τα προικιά της,

θα στο χτυπά στα μούτρα σου, πως πήρες τα λεφτά της.

Τα πλούτη θα ‘ναι η αγάπη μου, πιστά θα σε λατρεύω,

πάντα θα είμαι σκλάβα σου, να σε νοικοκυρεύω.